Prolog

Kilka słów od Devereaux

Więc, jak możecie zobaczyć, jest to prolog. Nie ma tu wiele akcji, aczkolwiek chciałam przybliżyć Wam postacie i ich relacje. Myślę, że pierwszy rozdział będzie za tydzień, a teraz zapraszam do czytania, ale najpierw polecam "obczajenie" zakładki "bohaterowie", która jest nieco wyżej (: Jeśli przeczytasz, zostaw komentarz! To motywuje. Enjoy!

 Ruby Cahan zbliżała się do stacji King’s Cross. W jednej dłoni trzymała bilet na pociąg Hogwart Express na peron 9¾, a drugą ręką pchała wózek z kufrem i klatką kota. Cieszyła się, że wracała do szkoły. Był pierwszy wrzesień. Na ten czas prawdopodobnie miliardy dzieci na świecie stękały z powodu powrotu do nauki, ale nie ona. Nie uczniowie Hogwartu. Kto nie chciałby wrócić do Szkoły Magii i Czarodziejstwa? Uczniowie nawet z żalem opuszczali szkołę na wakacje i święta! Przyznawała się bez bicia, że ubolewała nad faktem, że to już jej przedostatni rok nauki. W tegoroczne wakacje poznała Remusa Lupina i zaprzyjaźniła się z nim, więc była pewna, że ten rok będzie zabawny i pełen niespodzianek.

 Rodzice stąpali za nią krok za krokiem i wypytywali czy na pewno wzięła z domu wszystko, co potrzebne. Stanowczo przytaknęła, a wtedy rodzice chwycili wózek z obu stron. Upewnili się, że w pobliżu nie ma wielu mugoli, rozpędzili się i zniknęli w ścianie między peronem dziewiątym a dziesiątym. Ruby zawsze bała się, że uderzy głową w ścianę, jak to było na jej pierwszym roku, choć od tamtego czasu minęło już prawie sześć lat.

 - Nie uważacie, że jestem nieco za stara, żebyście odprowadzali mnie pod sam pociąg? – zapytała Ruby, gdy znaleźli się na odpowiednim peronie.

 - Nikt nie odbierze mi tej radości z patrzenia jak znikasz na cały rok. – Uśmiechnął się do niej ojciec, a zaraz po tym dostał kuksańca w bok od żony.

 Gordon Cahan to bardzo życzliwy człowiek, choć jego surowe rysy twarzy (które odziedziczyła po nim Ruby) stwarzały o nim opinię szorstkiego. Miał ciemne włosy z pasmem siwizny po bokach. Wbrew pozorom był dobrym rodzicem i człowiekiem, co nie znaczyło, że nie lubił sobie pożartować. Aż dziw, że za czasów szkolnych należał do Slytherinu. Nigdy tam nie pasował, prawdopodobnie trafił tam ze względu na rodzinę. Nie wyznawał tego, że czarodziej czystej krwi jest w czymś lepszy od półkrwi lub mugolaka. 

 Za to matka Ruby, Sheila, została niegdyś przydzielona do Gryffindoru. Nic dziwnego. Posiadała wszystkie cechy idealnego Gryfona. Była sprawiedliwa, mądra, szczera i szlachetna. Odwagi także jej nie brakowało. Miała długie włosy w kolorze ciemnego blondu oraz delikatne rysy owalnej twarzy. Wokół zielonych oczu widniały już zmarszczki. 

 Ruby była natomiast bardziej podobna do ojca niż do matki. Dziewczyna wiele zmieniła się w te wakacje. Miała bladą cerę, surowe rysy twarzy i nieco szeroką szczękę. Posiadała duże zielone oczy, malinowe, kształtne usta i brązowe włosy, sięgające nie dalej niż do piersi. Co dziwniejsze, co jakiś czas (zwłaszcza gdy była wściekła) końcówki włosów zmieniały swą barwę na rubin. Jej tata domyślał się, że to prawdopodobnie odziedziczyła po swojej prababci, która była metamorfomagiem. Ojciec mówił także, że miała ślizgońską urodę, choć Tiara Przydziału umieściła ją w Gryffindorze.

 Dziewczyna rozejrzała się po peronie. Panował tam lekki chaos. Czerwony pociąg, który miał zabrać ich z Londynu do Hogwartu stał już z otwartymi drzwiami, żeby uczniowie mogli zająć sobie miejsca, lecz niewielu to robiło. Mimo dzieciaków, które biegały z kuframi w tę i z powrotem, dało się wyczuć rodzinną i przyjazną atmosferę. Wielu uczniów przytulało się do rodziców na pożegnanie, ponieważ następnym razem będą mogli zobaczyć się dopiero w grudniu, na święta. W tłumie zauważyła kilka znajomych twarzy, a wśród nich chłopaka o ciemnych blond włosach i miodowych oczach. Jego spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem Ruby. Remus, pomyślała. Nie zważając na przyjaciół i rodziców, podeszli do siebie, ciągnąc za sobą swoje kufry. Ruby rzuciła się mu na szyję, a ten ją przytulił przyjacielsko.

 - Lunatyk! – niemal pisnęła ze szczęścia. – Stęskniłam się – przyznała, gdy się od siebie oderwali.        

 - Ja za tobą też... Wyobrażałem sobie tę chwilę. Kiedy mówisz mi jak za mną tęskniłaś i jak bardzo mnie uwielbiasz i jak świetnie bawiłaś się w te wakacje... – Zaśmiał się.

 - Nie schlebiaj sobie. – Upomniała go. - Nic takiego się nie stanie.

 - To jak ci minął czas spędzony beze mnie?

 - Dlaczego jak normalny człowiek, nie zapytasz co u mnie słychać? – zastanowiła się na głos. Ale przecież to Remus Lupin, czego ona od niego oczekiwała? – Całkiem dobrze. Chociaż... mój tata się wściekł, kiedy za każdym razem, gdy robił tosty, te wystrzeliwały w górę jak z procy i zmieniały się w proch. – Spojrzała na niego podejrzliwie, choć i tak wiedziała, że to jego sprawka. Zachichotała na wspomnienie przekleństw ojca.

 - Czułem, że jak tak po prostu wyjadę, to szybko o mnie zapomnisz. Na to nie mogłem pozwolić. – Zaśmiał się łobuzersko. – Taki tam szczeniacki żarcik...

 - Po Huncwocie spodziewałam się czegoś większego – przyznała złośliwie.

 - Ej, miałem mało czasu. Zresztą twój tata mnie lubi, nie chciałem tego zepsuć – odparł.

 Idiota – cisnęło jej się na usta, ale powstrzymała się od wypowiedzenia tego na głos. Gdy usłyszeli ciche miauczenie, Remus schylił się do klatki z kotem należącym do Ruby i włożył palec wskazujący między jej kraty, chcąc pogłaskać kota.

 - Cześć, Shadow. – Kiedy jego palec dotknął jej czarnego futerka, kot zasyczał i najeżony odsunął się jak najdalej, jak pozwalała mu na to klatka. – Ona mnie nienawidzi, prawda? – Zaśmiał się.

 - Trochę tak... – przyznała Ruby.

 - Luniaczku, mój skarbie! – Za plecami Lupina rozległo się nawoływanie. O dziwo był to męski, a nie damski głos. Remus nie musiał się odwracać, aby wiedzieć kto go wołał. W następnej sekundzie w ich stronę kroczyła dwójka chłopaków, a trzeci już skoczył na plecy przyjaciela.

 Byli to słynni Huncwoci, a raczej trójka z nich, czyli James Potter, Syriusz Black i Peter Pettigrew. Oraz Remus Lupin, ale jego już znacie. To James siedział Remusowi na karku.

 - Kim jest ta piękność, z którą sobie tak gawędzisz? – James uśmiechnął się szarmancko do Gryfonki i wyciągnął dłoń w jej stronę. - James Potter. – Przedstawił się.

 - Ruby Cahan – odparła nieśmiało i chciała uścisnąć mu dłoń, ale gdy ledwo dotknęła jej palcami, ten musnął wargami jej grzbiet. Zarumieniła się. Była pewna, że jej rodzice ich obserwują.

 - Tak... To jest Peter – Wskazał na niskiego, nieco pulchnego blondyna z niebieskimi oczami, a on tylko uśmiechnął się niemrawo. – a to jest Syriusz. – Pokazał na tego ostatniego. Był przystojny i miał czarne włosy ledwo sięgające do ramion.

 Prawdą było to, że nie musieli się przedstawiać, lecz Ruby nie przerywała im z grzeczności. Cały Hogwart, a nawet wioska nieopodal - Hogsmeade, znali słynnych Huncwotów. Szczególnie Syriusza Blacka i Jamesa Pottera. Nie przesadzając ani trochę stwierdzeniem, że Syriusz był najprzystojniejszym chłopakiem w Hogwarcie. Była pewna, że wszystkie uczennice tak twierdziły, nawet ona sama, choć nie był on w jej typie. No ale kto mógłby oprzeć się tym ciemnym, głębokim oczom i czarującemu uśmiechowi? Natomiast James był uważany za najprzystojniejszego zaraz po Syriuszu, lecz nie z tego słynęła ta dwójka. To oni „zapoczątkowali” grupę Huncwotów i to oni zaczęli robić żarty w całym Hogwarcie. Później zaprzyjaźnili się z Remusem i Peterem. Każdy także wiedział, co James czuł do Lily Evans. Był w niej zakochany po uszy już od pierwszego roku szkolnego, ale otwarcie zaczął to ogłaszać dopiero w piątej klasie. Przy każdej okazji proponował jej randkę, ta jednak wciąż odmawiała. Wiedział, że to przez to, iż dręczył od czasu do czasu Severusa Snape’a, z którym Lily niegdyś się przyjaźniła. Ale o tym później.

 - Za osiem minut odjeżdżamy, więc radzę pakować tyłki do pociągu – poradził James.

 Ruby odwróciła się na pięcie w stronę rodziców, którzy patrzyli na nią naglącym wzrokiem. Powiedziała chłopakom, że idzie się pożegnać i pociągnęła za sobą kufer.

 - Wiesz... Może powinnaś odpuścić sobie ten rok? – zaczął jej tata, gdy tylko podeszła do rodziców. Patrzył wrogo na Huncwotów wsiadających do pociągu.

 - Daj spokój, Gordon – powiedziała jej mama i przytuliła córkę. – Uważaj na siebie – szepnęła.

 - Nie życzę sobie, żeby jakaś zgraja napalonych gnojków patrzyła na moją córkę jak na kawałek mięsa! – oburzył się.

 - Tato! To przyjaciele! – powiedziała, aby uspokoić ojca, ale tak naprawdę przyjacielem mogła nazwać tylko Remusa. Resztę poznała dopiero dzisiaj... No cóż, oficjalnie w każdym razie. – Muszę jechać, więc albo mnie przytulisz albo pojadę bez pożegnania – powiedziała pewnym tonem, a pan Cahan wreszcie objął Ruby. Po pożegnaniu Gryfonka podeszła szybkim krokiem do otwartych drzwi pociągu i ostatni raz pomachała swoim starszym. Kiedy znalazła się wewnątrz pociągu niemal od razu podszedł do niej James.

 - Może zechce pani usiąść z nami w przedziale? – zapytał z żartobliwą uprzejmością w głosie. Czemu nie?, pomyślała. Lepsze to niż siedzieć kilka godzin samej z nosem w książce... Gdy się zgodziła Potter przejął od niej kufer i puścił ją przodem.

 - Przedział numer dziewięć – poinstruował i chwilę później Ruby siedziała z Huncwotami.